Λυπάμαι...
21.11.23 16:00
Χριστίνα ΠαπασταθοπούλουΣχεδόν δύο μήνες τώρα βρισκόμαστε θεατές σ’ ένα έργο που δεν ζητήσαμε να το δούμε, δεν το επιλέξαμε, μας προέκυψε, αν όχι ξαφνικά, σίγουρα επεισοδιακά. Που κρατάει πολύ, περισσότερο απ’ ό,τι φανταστήκαμε και που δυστυχώς τελειωμό δεν έχει.
«Διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ» είναι ο τίτλος του έργου, που παρακολουθούμε έκπληκτοι, θυμωμένοι και απογοητευμένοι. Και πολύ περισσότερο από όλους εμάς, οι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια στήριξαν το κόμμα, το εμπιστεύθηκαν, το υπερασπίστηκαν και ο καθένας από το μετερίζι του πάλεψε γι’ αυτό. Και τώρα, τι; Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν φανταστεί τέτοιες εξελίξεις.
Ονειρα που έγιναν εφιάλτες, τους οποίους αποτυπώνει ξεκάθαρα ανάρτηση στα media μιας πολύ αγαπημένης φίλης. Εγραψε λοιπόν η Λυδία πριν από μερικές ημέρες και επειδή τη γνωρίζω πολλά χρόνια, ξέρω ότι το έκανε με πόνο ψυχής:
«Εμείς όμως οι κοινοί ανόητοι ψηφοφόροι και όχι τόσο “ιδεολογικά εμβαθύνοντες” στις διαφορετικές θεωρίες της Αριστεράς, παρακολουθούμε άναυδοι τις εξελίξεις, παρακολουθούμε για μία ακόμα φορά την Αριστερά να τρώει τα σαρκία της, ενώ το μόνο που θέλαμε από αυτήν είναι να μας δώσει την ελπίδα. Να δει το δάσος και όχι το δέντρο, να δώσει στα παιδιά μας ένα καλύτερο αύριο. Ενα κοινωνικό κράτος, νοσοκομεία που λειτουργούν, σχολεία που οι τοίχοι δεν πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, ανταποδοτικότητα στους υπέρογκους φόρους, δίκαια μεροκάματα και πάνω απ’ όλα πάταξη της διαφθοράς. Ολα αυτά όμως φαίνεται να μην έχουν καμία σημασία μπροστά στις “ιδεολογικές διαφορές”. Λυπάμαι γιατί δεν σέβεστε τον κόσμο που πίστεψε σ’ εσάς και που είδε σ’ εσάς την ευκαιρία για μια κυβερνώσα Αριστερά. Λυπάμαι!!!». Αχ, βρε Λυδία, πόσο δίκιο έχεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια