Τα σκάνδαλα και ο έλεγχος
06.07.2025 • 20:09
Ολες οι πολιτικές δυνάμεις προσέφεραν στον τόπο. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά το annus horribilis 2015 η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, επειδή ακριβώς υλοποίησε πιστά το τρίτο και πήρε τα «δύσκολα» για το πελατειακό σύστημα μέτρα. Ικανοποίησε, για παράδειγμα, ένα βασικό προαπαιτούμενο, αυτό για το οποίο τα έσπασε ο κ. Αντώνης Σαμαράς με την κ. Ανγκελα Μέρκελ, την ανεξαρτητοποίηση της αρχής φορολογικών εσόδων.
Οπως γράφαμε την εποχή που ο κ. Σαμαράς απέπεμψε τον κ. Χάρη Θεοχάρη από γενικό γραμματέα Εσόδων, «κάθε φορά που γίνονται εκλογές οι κυβερνήσεις κλείνουν το μάτι στους φοροφυγάδες (που δεν είναι μόνο οι “μεγάλοι”, όπως θέλουν οι αριστεροί μύθοι και θρύλοι) και τα έσοδα του Δημοσίου πέφτουν. Γι’ αυτό και μία από τις βασικές –και πολύ λογικές– απαιτήσεις του μνημονίου ήταν η δημιουργία της ανεξάρτητης από πολιτικές πιέσεις Γ.Γ. Εσόδων, με επικεφαλής κάποιον που θα έχει πενταετή θητεία, έτσι ώστε το κράτος να λειτουργεί και να μαζεύει φόρους, γίνονται δεν γίνονται εκλογές» («Το διαρκές failure story», 6.6.2014).
Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε την ανεξάρτητη αρχή, έχοντας το μαχαίρι των δανειστών στον λαιμό. Μετά το έπος της «διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω», δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλα ρωμαίικα κόλπα. Η ΑΑΔΕ, για την οποία καμαρώνει η κυβέρνηση και στην οποία θα εμπιστευθούμε και τα του ΟΠΕΚΕΠΕ, ήταν μνημονιακό προϊόν. Δείχνει δε, ότι ανεξάρτητες του σφιχτού πρωθυπουργοκεντρικού κράτους Αρχές μπορούν να φέρουν αποτελέσματα εκεί που κάθε πολιτικός αδυνατεί.
Το επιχείρημα «ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ…» ξεθύμανε. Οχι νωρίς· κράτησε κοντά στα πέντε χρόνια και κέρδισε δύο εκλογές. Τώρα βγαίνουν από τα μπαούλα τα παλιά προικιά: το «βαθύ κράτος» και το ΠΑΣΟΚ. Το τελευταίο δεν είναι άμοιρο των παθογενειών που ακόμη ταλανίζουν τη χώρα. Το 1981, για παράδειγμα, παρέλαβε ένα κομματικό κράτος και το έκανε διακομματικό. Παρένθεση: το μετεμφυλιακό κράτος ήταν κομματικό με τη βούλα· χρειαζόταν «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» για να διοριστεί κάποιος. Το ΠΑΣΟΚ του 1981 άνοιξε τις πόρτες πρωτίστως στους αριστερούς, αφού οι κεντρώοι ανήκαν στους νικητές του εμφυλίου και μπορούσαν να τρυπώνουν. Για εκείνη την αναξιοκρατική πλημμυρίδα στο Δημόσιο, το ΠΑΣΟΚ έκανε εμπράκτως την αυτοκριτική του με το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού. Απλώς, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν προηγείτο το ΑΣΕΠ από τους διορισμούς της δεκαετίας του ’80.
Να θυμίσουμε ότι η Ν.Δ. αντιτάχθηκε σφοδρώς για –όπως έλεγε ο αρχηγός της– «εκείνη την επιτροπή, η οποία θα εξετάζει πλέον τις προσλήψεις των νεοπροσλαμβανομένων» (Μιλτιάδης Εβερτ, 14.1.1994) και με την οποία, συμφώνως με τον κοινοβουλευτικό της εκπρόσωπο, ξεκινούσε «ο διωγμός των αντιπάλων, ο χωρισμός των πολιτών, η περιποίηση των ημετέρων. (…) Ορθωνόμαστε εδώ, ως Νέα Δημοκρατία, για να πούμε ότι: Ο διχασμός που εισάγει το νομοσχέδιο στην κοινωνία μας είναι ό,τι χειρότερο για το 1994» (Βύρων Πολύδωρας, 14.1.1994).
Κακά τα ψέματα, η εξουσία και άγιους (πρωθυπουργούς, υπουργούς, στελέχη) κολάζει. Μια κυβέρνηση δεν κρίνεται από τα σκάνδαλα (σαν του ΟΠΕΚΕΠΕ κακιά ώρα) που σκάνε στη βάρδια της, αλλά για τους μηχανισμούς ελέγχου και λογοδοσίας που θεσπίζει για να τα περιορίζει. Για παράδειγμα, στα φαινόμενα πολιτικής διαφθοράς το ΠΑΣΟΚ απάντησε με την ίδρυση των ανεξάρτητων αρχών και στη διαφθορά του Δημοσίου με τη Δι@υγεια.
Το μεγαλύτερο κρίμα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη δεν είναι το τεράστιο πάρτι, που ξεκινούσε από το Μαξίμου κι έφτανε στον Ψηλορείτη, αλλά το γεγονός ότι όχι μόνο δεν έκανε π.χ. μια Δι@ύγεια για τις γεωργικές ενισχύσεις –να βλέπουν, βρε αδελφέ, οι Ναξιώτες ποιοι… δηλώνουν τη γη τους–, αλλά συκοφάντησε και υπονόμευσε κάθε ανεξάρτητο θεσμό ελέγχου της εξουσίας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια