Μια κοινωνία δύσπιστη αναζητά κάτι παραπάνω από συνθήματα
Η κοινωνία είναι απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι, όμως, και εξαιρετικά δύσπιστη απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει άσκηση πολιτικής με τον παραδοσιακό τρόπο.
Όλες οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος κατατείνουν στο ίδιο συμπέρασμα. Η κοινωνική δυσαρέσκεια παραμένει εξαιρετικά υψηλή και οι πρόσφατες εξελίξεις σε σχέση με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ την έχουν επιτείνει, η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της συμπαγούς αλλά σαφώς μειοψηφικής της βάσης, και την ίδια ώρα η αντιπολίτευση δεν δείχνει να μπορεί να εκπροσωπήσει αυτή τη δυναμική, κάτι που καταγράφεται τόσο στον κατακερματισμό της αντιπολιτευτικής ψήφου, όσο και στο σημαντικό ποσοστό αδιευκρίνιστης ψήφου.
Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι η ελληνική κοινωνία ψάχνει κάτι και δεν το βρίσκει.
Αυτό σίγουρα έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχει γίνει πια μια κοινωνία μειωμένων προσδοκιών. Δεν υπέστη μόνο το σοκ των μνημονίων, αλλά και την οδυνηρή συνειδητοποίηση ότι τα περιθώρια μεγάλων ιστορικών ανατροπών έχουν στενέψει.
Όλα αυτά την κάνουν να είναι ταυτόχρονα οργισμένη, δυσαρεστημένη αλλά και πολύ δύσπιστη απέναντι σε όποιον εξαγγέλλει με ευκολία μεγάλες αλλαγές.
Και βέβαια είναι πολύ δύσπιστη απέναντι στους επαγγελματίες της πολιτικής. Ιδίως όσους έχουν ασκήσει εξουσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών, αυτή για τα Τέμπη, έγινε με κάλεσμα όχι κομμάτων, αλλά των συγγενών των θυμάτων, ή ότι κανένα κόμμα δεν έχει καταφέρει πραγματικά να «κεφαλαιοποιήσει» αυτή τη δυναμική.
Να το πω απλά αυτή η κοινωνία δεν περιμένει απλώς κάποιον που θα πει «τα σωστά». Θα αρθρώσει, δηλαδή, έναν λόγο που θα αναλογεί στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και θα προτείνει μια διέξοδο από τη σημερινή συνθήκη μιας βαθιάς κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής κρίσης.
Η κοινωνία περιμένει κάποιον που θα την κάνει να αποκτήσει ξανά εμπιστοσύνη στη δυνατότητα της πολιτικής να αποτελεί τρόπο ώστε οι ζωές των ανθρώπων να γίνουν καλύτερες.
Και αυτό δεν είναι απλό: προϋποθέτει καταρχάς ότι κάποιος ακούει την κοινωνία, τις αγωνίες, τους φόβους, τα οράματά της. Απαιτεί πραγματική γνώση της κατάστασης της χώρας, της οικονομίας, της παραγωγής, του διεθνούς περιβάλλοντος. Και βέβαια χρειάζεται συγκεκριμένες προτάσεις που να δείχνουν απτά πώς και σε ποιο βαθμό τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται μια «μακρά πορεία» προς την κοινωνία. Θέλει διαρκή επανεκτίμηση και δοκιμασία στην πράξη. Απαιτεί να μην έχει φόβο ένας πολιτικός να «φάει ξύλο» δηλαδή να εκτεθεί στην κριτική της κοινωνίας.
Και βέβαια απαιτεί ειλικρίνεια. Οι άνθρωποι δεν είναι ανόητοι. Καταλαβαίνουν πότε κάποιος λέει κάτι εφικτό ή έστω κάτι που αντιστοιχεί σε ένα πραγματικό σχέδιο και πότε απλώς μιλάει, εκστομίζει ωραία ανεφάρμοστα μεγάλα λόγια. Και όταν κάποιος απλώς μιλάει δεν τον ακούν.
Γι’ αυτό και είναι μύθος να πιστέψει κανείς ότι η κοινωνία αναζητά μόνο το «άφθαρτο». Η κοινωνία μπορεί εξίσου να δεχτεί αυτόν που άσκησε εξουσία στο βαθμό που δείχνει ότι μπορεί να μαθαίνει από τα λάθη του και κυρίως να αλλάζει όταν αλλάζουν οι συνθήκες και οι ανάγκες.
Όλα αυτά σημαίνουν τελικά ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να πιστέψει ότι «αυτόματα» η κοινωνική δυσαρέσκεια και η επιθυμία αλλαγής θα τον φέρουν στην εξουσία.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια διαμορφώνει όρους για την πολιτική αλλαγή.
Αυτή θα τη φέρει όποιος καταφέρει να κάνει μια κοινωνία δύσπιστη να εμπιστευτεί αυτόν και την πολιτική ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια