Σε ηλικία 81 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός και ερμηνευτής νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε ιδιωτικό νοσοκομείο.

Η κατάσταση της υγείας του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο, επιβαρύνθηκε κατά το τελευταίο διάστημα και ως εκ τούτου χρειάστηκε η μεταφορά του στο νοσοκομείο και η παραμονή του για νοσηλεία.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944.

Το 1963 μετακόμισε στην Αθήνα και εγκατέλειψε τη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης προκειμένου να ασχοληθεί με το τραγούδι.

Γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τις πρώτες ημέρες του ως μουσικός.

Άρχισε τη σταδιοδρομία του το 1964 και ήταν πολιτικά ενεργός σε όλη τη σταδιοδρομία του στη μουσική, με εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα μαζί με την Μαρία Φαραντούρη και τον Μάνο Λοΐζο.

Κατά τη διάρκεια της Χούντας φυλακίστηκε δύο φορές για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967.

Έγραψε τραγούδια με πολιτικό, ρομαντικό, ποιητικό αλλά και σκωπτικό περιεχόμενο.

Συνεργάστηκε με πλήθος καλλιτεχνών όπως ο Νίκος Παπάζογλου, Βαγγέλης Γερμανός, Σωτηρία Μπέλλου, Ελευθερία Αρβανιτάκη και πολλούς άλλους. Εγραψε 146 τραγούδια (μουσική και στίχους). Ομως σφράγισε το ελληνικό τραγούδι όσο λίγοι.

Είχε παρουσιάσει το 1986-1987 τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι».

Το 2017 το Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορά του.

Μουσικά υπήρξε ιδιοφυής, κάνοντας τομή στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Ο στίχος και οι ιστορίες του καθόρισαν γενιές και αξίες και οι δημιουργίες του που περιείχαν αριστοτεχνικά από ροκ έως τσάμικο επηρέασαν όλη την επόμενη γενιά τραγουδοποιών.

Το αποτύπωμά του στον ελληνικό πολιτισμό και στη συλλογική μας μνήμη θα μείνει ανεξίτηλο, παρά τις αντιφάσεις του. Γιατί αυτός ήταν ο Νιόνιος, ατίθασος, ταλαντούχος και αντιφατικός. Ξεκίνησε από την ανατροπή κι έφτασε στη συντήρηση.

Αναμφισβήτητα, ωστόσο, άφησε τραγούδια που μας σημάδεψαν και την προτροπή να ονειρευόμαστε σαν τον καραγκιόζη.

Αντίο Νιόνιο… η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.