Μιχάλης Κατρίνης: Αντιστροφή
Με οξυδέρκεια ο Κατρίνης έθεσε τη βάση για την αντιστροφή της εικόνας που θέλει να δημιουργήσει ο Μητσοτάκης για το ζήτημα του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη.
Τα πάντα στον πλανήτη στροβιλίζονται, αναζητώντας νέα σημεία ισορροπιών.
-Έθνη, κράτη, κυβερνήσεις, συμμαχίες, ζώνες επιρροής, διεθνείς σχέσεις, ιδεολογίες, πολιτικές, τρόποι εργασίας και παραγωγής, μέθοδοι επικοινωνίας, εργαλεία συγκρούσεων, ανθρώπινες αξίες, λόγος και σκέψη.
Αυτή η βίαιη αναπροσαρμογή δημιουργεί περιβάλλον στο οποίο όλα πρέπει να δικαιολογήσουν εξ αρχής τη σημασία τους.
Παραδόξως αυτό δεν προήλθε από κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός, όπως οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και η κατάρρευση του διπολισμού τον προηγούμενο αιώνα.
Το προκάλεσε η επανεκλογή στην ηγεσία της ισχυρότερης και πληρέστερης Δημοκρατίας στον πλανήτη, ενός ημιπαράφρονα – που με τις μόλις 300 λέξεις του λεξιλογίου του επιδιώκει την «αθανασία».
Η αρρωστημένη άσκηση ιμπέριουμ από τον Τραμπ στρεβλώνει τις αλλαγές που κατ’ ανάγκη θα επέφερε η πιο ιλιγγιώδης στη διαδρομή του ανθρώπινου είδους εξέλιξη της επιστήμης.
Έτσι αντί να προκύψει ευημερία, όπως με κάθε τεχνολογική επανάσταση, αντί να διαμορφωθεί νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική με διαπραγμάτευση ανάμεσα σε παράγοντες που εκπροσωπούν αναλογικά το σύνολο του πλανήτη, διαμορφώνεται η ανορθόδοξη επικυριαρχία της τραμπικής βαρβαρότητας – που ορίζει και τους κανόνες της επόμενης πλανητικής σύρραξης.
Το μεγαλύτερο θύμα είναι ο ευρωπαϊκός πολιτικός πολιτισμός – που μετά από δυο αιματοχυσίες διαμόρφωνε την ομόσπονδη Ευρώπη για την αποτροπή τους.
Μόλις σε εφτά δεκαετίες οδήγησε στις μεγαλύτερες κατακτήσεις της ανθρωπότητας στα πεδία της ειρήνης, της Δημοκρατίας, των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της ευημερίας.
Λύτρωσε έτσι τους λαούς της από το άγος της αποικιοκρατίας, του καθολικισμού, του φασισμού και του ναζισμού που εγκλημάτησαν κατά της ανθρωπότητας.
Τώρα η μπότα του Τραμπ τη συντρίβει. Αλλά οι δουλικές ηγεσίες της – που η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση ώθησε στον ουκρανικό πόλεμο διά αντιπροσώπων – αδυνατούν να αντιδράσουν. Το ευρωπαϊκό κοινοτικό οικοδόμημα οδηγείται σε κατάρρευση που ήδη τις πλακώνει.
Σ’ αυτό το κοσμογονικό σκηνικό, προοπτική ανασύνταξής στις νέες συνθήκες έχουν οι λαοί με πολιτικές ηγεσίες ικανές να «ακούσουν από μακριά τον καλπασμό των άλογων της Ιστορίας», που έλεγε ο Μπίσμαρκ.
Χωρίς φωτισμένες ηγεσίες, αυτοκρατορίες καταρρέουν, έθνη αποσυντίθεται και λαοί υποφέρουν.
Από αυτή την άποψη η Ελλάδα βρίσκεται σε δραματική πολιτική συγκυρία: χωρίς ταγούς και με πολιτικό σύστημα εξαρτημένο και χωρίς επάρκεια.
Οι πολιτικές δυνάμεις της παραπαίουν και επί σκηνής δεν βρίσκεται ότι ούτε ένας πολιτικός με στοιχεία ηγέτη. Ούτε ένας. Αρκεί να δούμε τις φιγούρες που δρουν, ενίοτε και μικρονοικά, στο τοπίο στην ομίχλη που διαμορφώθηκε.
Στον χώρο της αντιπολίτευσης – που από τη φύση του παράγει κίνηση εμπρός – φύονται ηγετίσκοι σαν τον Βελόπουλο και τις ακροδεξιές καρικατούρες που τρέφονται με φανατισμό μισαλλοδοξία και ακρότητες. Συν την ανερμάτιστη ρητορεία της Κωνσταντοπούλου και των λοιπών αμοιβαδοποιήσεων…
Στον χώρο που διαμόρφωσε ο Βενιζελισμός και εμβολίασαν η εθνική αντίσταση και ο ριζοσπαστισμοί της περιόδου 1960-‘80, υπάρχει το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ.
Από προωθητική δύναμη της Μεταπολίτευσης περιέπεσε στη μετριότητα του Νίκου Ανδρουλάκη που αγνοεί τις παρακαταθήκες όσων το γιγάντωσαν και κυνηγάει ανεμόμυλους «πρώτου κόμματος – ως τεκμήριο προσωπικής αξίας που δεν του αναγνωρίζουν οι υπόλοιποι.
Στον όμορο άξονα του ίδιου χώρου ο Αλέξης Τσίπρας – στον οποίο κατέφυγε εκλογικά η Δημοκρατική παράταξη – όταν απογοητεύθηκε από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ – την καταδίκασε σε ήττες και οπισθοδρόμηση, όπως το ΚΚΕ το 1945.
Τώρα την αντιμετωπίζει σαν πεδίο για προσωπική καριέρα. Πολτοποιώντας εκτός από το κόμμα του, τους κανόνες της πολιτικής και τους διαχωρισμούς της ιδεολογίας. Παρακάμπτοντας τους εθνικούς κανόνες – αν κρίνουμε από το αδιανόητο λάθος του να αντιμετωπίσει το ψευδοκράτους σαν Δημοκρατία, που με τον νέο «ηγέτη» δημιουργεί «προσδοκίες».
Σ’ αυτό το σκηνικό των φαντάσματων, των χαλασμάτων και της ιδιοτέλειας, κυριαρχεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την ισχύ που του έδωσαν εξουσίες των ΜΜΕ και του χρήματος.
Συσπείρωσε τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας, αποδυνάμωσε τη χώρα και μετέτρεψε την κοινωνία σε άβουλο θεατή της διαφθοράς, της σήψης, της φαυλότητας και σε σώμα μειωμένου καταλογισμού…
Διολισθαίνοντας στον τραμπισμό – που καταδίκαζε – αναλαμβάνει προσωπικά τη «διαχείριση» του Αγνώστου Στρατιώτη – με επιδίωξη να φέρει την αντιπολίτευση στο γήπεδό του.
Διά της αποχής τα κόμματα της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης μπορούν να του χαλάσουν την παράσταση.
Με οξυδέρκεια ο υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Κατρίνης, έθεσε τη βάση για την αντιστροφή της εικόνας που θέλει να δημιουργήσει ο Μητσοτάκης:
– «Αλίμονο αν για τη χώρα το πρόβλημα είναι τα 57 ονόματα που γράφτηκαν στο Σύνταγμα και όχι γιατί συνέβη η τραγωδία των Τεμπών».
Αφήνοντας μόνο τον Πρωθυπουργό στο Κοινοβούλιο, ακυρώνουν την παγίδα του και μεταφέρουν την αντιπαράθεση στην πραγματική πολιτική, που έχει ανάγκη η χώρα στους δύσκολους καιρούς της τρικυμίας που σαρώνει τον πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια