Η νέα γενιά σε αδιέξοδο: όταν η εργασία δεν αρκεί για να ζήσεις…
Μαρία Απατζίδη
20.11.2025 06:19
Τα πρόσφατα στοιχεία της Alco για το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ (Οκτώβριος 2025) δεν αφήνουν περιθώρια ωραιοποίησης. Σκιαγραφούν μια ζοφερή πραγματικότητα για τους νέους εργαζόμενους της χώρας μας. Μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από επικοινωνιακά συνθήματα, επιδοματικές παρεμβάσεις της στιγμής ή την «ανάπτυξη» που τελικά δεν αγγίζει ποτέ όσους παράγουν τον πλούτο.
Το 72% των νέων εργάζεται με πλήρη απασχόληση, αλλά τα εισοδήματά του δεν επαρκούν. Το 43% εξακολουθεί να ζει με τους γονείς, καθώς οι μισθοί δεν επιτρέπουν ούτε την οικονομική ανεξαρτησία ούτε την αυτονόητη μετάβαση στην ενήλικη ζωή. Μόλις 1 στους 5 ζει μόνος του. Και ακόμη πιο αποκαλυπτικό: μόλις το 45% μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά στο νοικοκυριό ή να πληρώνει ενοίκιο.
Και υπάρχει κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό: μόνο το 25% δηλώνει ότι τα χρήματα από την εργασία του επαρκούν πάντα για βασικές ανάγκες. Το 32% λέει ξεκάθαρα «ποτέ». Σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 2025 αυτό είναι όχι μόνο κοινωνικά άδικο, αλλά πολιτικά ντροπιαστικό.
Αυτοί οι αριθμοί δεν είναι στατιστικά μεγέθη. Είναι η καθημερινότητα χιλιάδων νέων ανθρώπων που σπουδάζουν, εργάζονται, παλεύουν, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν. Η Ελλάδα έχει αναθρέψει μια γενιά απόλυτα καταρτισμένη, αλλά οικονομικά παγιδευμένη. Μια γενιά που θέλει να δημιουργήσει, αλλά βλέπει συνεχώς μπροστά της κλειστές πόρτες και χαμηλές προσδοκίες.
Και αυτή η κατάσταση δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που έχει να κάνει με τη συστηματική απαξίωση της εργασίας, των χαμηλών μισθών, της έλλειψης ουσιαστικών ελέγχων στις τιμές των προϊόντων στο ράφι, της ανοχής στην εργοδοτική αυθαιρεσία, της πλήρους απουσίας στεγαστικής πολιτικής και της εμμονής σε ένα οικονομικό μοντέλο που θεωρεί τη νέα γενιά «κόστος» και όχι προοπτική.
Η νέα γενιά, όμως, δεν ζητά προνόμια!
Ζητά ισότητα, ζητά δικαιοσύνη, ζητά επαρκή μισθό για να μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον της. Ζητά τον στοιχειώδη σεβασμό στη δουλειά της και μια πολιτεία που δεν θα αντιμετωπίζει την επισφάλεια ως φυσικό φαινόμενο.
Όσο οι κυβερνώντες μιλούν για επιτυχίες, οι νέοι ζουν με την ανασφάλεια, την αδυναμία να νοικιάσουν ένα σπίτι, τη μόνιμη αγωνία του «μήνα με τον μήνα». Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Η πολιτική έχει υποχρέωση να κοιτάξει αυτήν τη γενιά στα μάτια και να δώσει λύσεις πραγματικές, όχι ευκαιριακές. Αυξήσεις μισθών, μείωση κόστους ζωής, κατοχύρωση δικαιωμάτων, προστασία της εργασίας, στεγαστική πολιτική για τους νέους. Αυτές είναι οι ανάγκες της εποχής.
Η νέα γενιά ζητά το αυτονόητο:
να μπορεί να ζήσει από τη δουλειά της, κι όχι από τα επιδόματα ή από τη σύνταξη της γιαγιάς.
Και αυτό είναι ζήτημα δικαιοσύνης, όχι πολυτέλειας.
(Η Μαρία Απατζίδη είναι πρώην βουλευτής και Αναπληρώτρια Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ)
Δεν υπάρχουν σχόλια