Παναγιώτης Ψωμιάδης: Τα έργα και οι ημέρες ενός δεξιού πολιτικού απατεώνα

 

Παναγιώτης Ψωμιάδης: Τα έργα και οι ημέρες ενός δεξιού πολιτικού απατεώνα

Η καταδίκη του Παναγιώτη Ψωμιάδη σε 8 χρόνια κάθειρξη δεν είναι απλώς ένα ακόμη επεισόδιο στην ατελείωτη σειρά σκανδάλων της ελληνικής πολιτικής ζωής. Είναι η επίσημη, δικαστική σφραγίδα σε μια πορεία που εδώ και χρόνια φώναζε από μακριά: πελατειακό κράτος, θεσμική παρακμή, ρουσφέτια με δημόσιο χρήμα.

Για όσους παρακολουθούσαν τον πρώην νομάρχη και περιφερειάρχη, η εξέλιξη αυτή δεν αποτέλεσε έκπληξη. Αντίθετα, ήρθε σαν ένα καθυστερημένο «λογαριασμό» για έναν πολιτικό που αξιοποίησε την εξουσία όχι ως δημόσια ευθύνη, αλλά ως εργαλείο προσωπικής προβολής και κομματικής εξυπηρέτησης.

Η βιτρίνα του «λαϊκού» πολιτικού και το σκοτεινό παρασκήνιο

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης έχτισε επί χρόνια ένα προσεκτικά σκηνοθετημένο προφίλ:

ο «λαϊκός» νομάρχης, ο άνθρωπος που τραγουδάει στα πανηγύρια, που «μιλάει απλά», που «είναι κοντά στον πολίτη».

Πίσω όμως από την τηλεοπτική ευκολία και τη γραφικότητα υπήρχε ένα οργανωμένο σύστημα εξυπηρετήσεων, ένα δίκτυο ρουσφετιών, προσλήψεων και εικονικών έργων, χτισμένο πάνω στο χρηματοδοτικό απόθεμα της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Η δικαστική απόφαση αποτυπώνει με ακρίβεια αυτό που για χρόνια αποτελούσε κοινό μυστικό:

81 συμβάσεις έργου χωρίς έργο 81 προσλήψεις ανθρώπων που πληρώθηκαν για κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Ζημία για το Δημόσιο: 1,3 εκατομμύρια ευρώ.

Κι όλα αυτά με την υπογραφή Ψωμιάδη.

Ηθική και πολιτική χρεοκοπία

Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για:

• απιστία κατά του Δημοσίου,

• ψευδείς βεβαιώσεις,

• και για έναν μηχανισμό που είχε έναν και μοναδικό στόχο: να μετατρέψει τη δημόσια διοίκηση σε εκλογικό στρατό.

Δεν πρόκειται για λάθη, παραλείψεις ή ανικανότητα.

Πρόκειται για προμελετημένη κατάχρηση εξουσίας.

Για έναν πολιτικό που χρησιμοποίησε το κράτος σαν ιδιωτική επιχείρηση προσωπικής επιρροής.

Για έναν άνθρωπο που, κάτω από το προσωπείο του «σερίφη της Θεσσαλονίκης», έκρυβε έναν πολιτικό απατεώνα πρώτης γραμμής.

Η «επιείκεια» της δικαιοσύνης και το πραγματικό ερώτημα

Αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό «μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς».

Συζητείται κατ’ οίκον έκτιση της ποινής λόγω ηλικίας.

Η εκτέλεση της ποινής ανεστάλη μέχρι το Εφετείο.

Το νομικό πλαίσιο μπορεί να εξηγεί όλα τα παραπάνω.

Αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει — ούτε να δικαιολογήσει — το πολιτικό και ηθικό έλλειμμα που άφησαν πίσω τους τα χρόνια Ψωμιάδη.

Γιατί οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο το ταμείο.

Αφορούν την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος.

Αφορούν τη δημοκρατία.

Αφορούν το πώς γεννήθηκε και γιγαντώθηκε ένα μοντέλο διοίκησης που οδήγησε τη χώρα στην απαξίωση.

Ο Ψωμιάδης δεν ήταν παρέκκλιση ,ήταν σύμπτωμα

Η υπόθεση αυτή δεν είναι απλώς η προσωπική κατάρρευση ενός πολιτικού.

Είναι μια προειδοποίηση για το πώς λειτουργούσε επί χρόνια ένα ολόκληρο κομμάτι της Δεξιάς:

με όρους φέουδου, ρουσφετιού, ατιμωρησίας, εξυπηρέτησης των «δικών μας παιδιών».

Ο Ψωμιάδης δεν ήταν η εξαίρεση.

Ήταν η καθαρή, αδιαμεσολάβητη έκφραση ενός συστήματος που ακόμη και σήμερα επιβιώνει.

Η καταδίκη του Παναγιώτη Ψωμιάδη είναι ένας θεσμικός κόλαφος.

Ομως δεν αρκεί.

Δεν αποκαθιστά τη ζημία των χαμένων πόρων.

Δεν θεραπεύει τις δεκαετίες πελατειακής σήψης.

Δεν γιατρεύει την απαξίωση της πολιτικής.

Η πραγματική κάθαρση θα έρθει μόνο όταν όσοι διαχειρίζονται εξουσία αντιληφθούν ότι το δημόσιο δεν είναι λάφυρο.

Και όταν οι πολίτες πάψουν να θεωρούν το ρουσφέτι «εξυπηρέτηση» αλλά κλοπή από το κοινό καλό.

Μέχρι τότε,

ο φάκελος «Ψωμιάδης» δεν θα αποτελεί μια δικαστική υπόθεση.

Θα αποτελεί έναν καθρέφτη —

κι αυτός ο καθρέφτης δείχνει μια πολιτική κουλτούρα που πρέπει επιτέλους να τελειώσει.

 

 

 

facebook.com