Ο Τσίπρας δεν έφερε ελέφαντα
Η εικόνα στο «Παλλάς», αν και παρέπεμπε κάπως σε εκείνη του «Ακροπόλ», 12 χρόνια πριν, σε μια άλλη εκδήλωση για την Κεντροαριστερά, θύμιζε περισσότερο Ρωμαϊκό Θρίαμβο, στον οποίο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝεΑρ περιφέρονταν αλυσοδεμένα μετά την νικηφόρα εκστρατεία του Καίσαρα-Τσίπρα. Ο οποίος κατά τα άλλα ζήτησε αυτο-οργάνωση. Αυτo-οργάνωση κατά παραγγελία του ηγέτη, όμως, αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις
Γιάννης Ανδρουλιδάκης
4 Δεκεμβρίου 2025, 07:01
Hταν τέτοιες μέρες ακριβώς, αρχές Δεκέμβρη, πριν από 12 χρόνια. Οι
δημοσκοπήσεις μετρούσαν πάλι την εμβέλεια ενός υποθετικού κόμματος της
Κεντροαριστεράς. Την έβρισκαν και τότε γύρω από το 20% –και καμιά φορά
και ψηλότερα– χωρίς, πάλι, κανείς να εξηγεί την ελάχιστη σχέση μεταξύ
δυνητικής ψήφου και εκλογικής επιρροής. Στα σενάρια πρωταγωνιστούσαν και
τότε πανεπιστημιακοί και ιδρύματα και τα υποστήριζε με θέρμη το Mega
Channel. Και εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη, χιλιάδες άνθρωποι
συγκεντρώθηκαν σε ένα κεντρικό θέατρο της Αθήνας, για να εκφράσουν τη
στήριξή τους στο εγχείρημα για την «επανίδρυση της Δημοκρατικής
Παράταξης». Μάλιστα στην είσοδο του θεάτρου υπήρχε και ένας ελέφαντας.
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πια όλα αυτά τα γεγονότα, που έγιναν υπό την
ομπρέλα της «Πρωτοβουλίας των 58». Πάντως, όταν έφτασε η ώρα των
εκλογών, ενάμιση χρόνο μετά, ο ενθουσιασμός εκείνων των ημερών είχε
κιόλας ξεχαστεί. Το ΠΑΣΟΚ μετά βίας ξεπέρασε το 4,5%, λίγο κάτω από το
κόμμα του Καμμένου. Κάπως καλύτερα είχε πάει Το Ποτάμι, που είχε αγγίξει
το 6%, επαναλαμβάνοντας το ποσοστό που είχε πάρει η ΔΗΜΑΡ τρία χρόνια
πριν. Κατά τα άλλα, και πριν και μετά τη συγκέντρωση στο «Ακροπόλ», ο
κόσμος συνέχισε να προσανατολίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δώδεκα χρόνια μετά, αν εξαιρέσει κανείς ότι ο Τσίπρας προτίμησε το
«Παλλάς» από το «Ακροπόλ», η διαφορά βρίσκεται στον ελέφαντα. Ο πρώην
πρωθυπουργός δεν έβαλε κανένα θηλαστικό στην είσοδο του θεάτρου. Μάζεψε
απλώς όλη την παλιοπαρέα, που κυβέρνησε από το 2015 μέχρι το 2019,
συνετρίβη το 2023, διασπάστηκε λίγους μήνες μετά και είναι τώρα έτοιμη
να τα ξαναβρεί. Από τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας
Αριστεράς έλειπαν μόνο ο Παύλος Πολάκης και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης
–αμφότεροι είχαν προειδοποιήσει ότι το εγχείρημα Τσίπρα δεν τους
συγκινεί. Ολα τα άλλα ήταν εκεί: όχι μόνο τα παλιά στελέχη, αλλά και τα
μεγάλα λόγια για την επανίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης και η
ψυχρούλα του Δεκέμβρη, ακόμα και το Mega Channel που βλέπει ευνοϊκά το
εγχείρημα.
Αν αυτή τη φορά η προσπάθεια φέρει ένα αποτέλεσμα καλύτερο από το 4,5% ή
το 6%, μένει να φανεί –για την ώρα, οι ενδείξεις φέρνουν τον Τσίπρα
λίγο πιο ψηλά, κοντά στο 10%. Για την ώρα, μάθαμε τρία πράγματα:
♦ Το κοινό που παρακολουθεί την κίνηση Τσίπρα είναι ένα πολιτικά
εξαιρετικά λαϊκό κοινό, με κάπως μεταφυσικές αναφορές. Τα συνθήματα «ο
λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και «να τος – να τος ο πρωθυπουργός»,
με τα οποία σείστηκε το «Παλλάς», παραπέμπουν ευθέως στην περονικού
τύπου πλευρά του ανδρεοπαπανδρεϊκού μύθου, και διόλου σε οποιαδήποτε
σοσιαλδημοκρατικής ή μεταρρυθμιστικής κατεύθυνσης προσμονή. Πάνω-κάτω,
αυτός ήταν ο σκληρός πυρήνας υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ και το 2023.
♦ Ο ομιλητής επικοινώνησε αμέσως με τη διάθεση του κοινού. Αναφέρθηκε σε
όλες τις πιθανές αφηρημένες έννοιες, από τη «διαφθορά» μέχρι την
«αδικία» και από τον «λαό» μέχρι τη «νέα Μεταπολίτευση» –προφανώς χωρίς
να παραλείψει να μιλήσει για τους «Φραπέδες» και τις «Φεράρι»– αλλά και
χωρίς να πει οτιδήποτε συγκεκριμένο σχετικά με την αλλαγή οικονομικού,
ενεργειακού, οικολογικού και παραγωγικού μοντέλου ή έστω για τη
λειτουργία του κράτους. Ως προς αυτό, ο Τσίπρας μοιάζει να δικαιώνει
τους εκπροσώπους του προ τού 2015 ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και η
Ζωή Κωνσταντοπούλου, που επαναλαμβάνουν ότι παρά την όποια φασαρία
κάνει ο Τσίπρας, κατά βάση φροντίζει να καθησυχάσει το σύστημα ότι δεν
πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
♦ Σχεδόν το σύνολο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και η πλειονότητα των
στελεχών της Νέας Αριστεράς, δεν βρίσκονται απλώς σε θέση υποταγής
απέναντι στον Τσίπρα, αλλά σχεδόν σε κατάσταση ικεσίας να μην τα αφήσει
στον δρόμο. Συνολικά, η εικόνα βουλευτών και πολιτικών που ο Αλ. Τσίπρας
αντιμετώπισε με ταπεινωτικό τρόπο στο πρόσφατο παρελθόν, να συνωθούνται
για να τον ακούσουν live να τους αποκαλεί ιδιοτελείς χωριάτες του
βάλτου ήταν εντελώς αναξιοπρεπής. Η εικόνα θύμιζε Ρωμαϊκό Θρίαμβο, στον
οποίον τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝεΑρ περιφέρονταν αλυσοδεμένα μετά
την νικηφόρα εκστρατεία του Καίσαρα-Τσίπρα. Ειδικά, η φωτογραφία των
προέδρων των δύο κομμάτων να κάθονται σαν τιμωρία στη γαλαρία, έμοιαζε
με ληξιαρχική πράξη θανάτου τους.
Από το παραπάνω προκύπτουν τρία δύσκολα ισοδύναμα ερωτήματα:
– Πώς ένα κοινό που βασίζεται στο φαντασιακό τού «να τος – να τος ο
πρωθυπουργός» θα συνεχίσει να στηρίζει το εγχείρημα όταν καταστεί και σε
αυτό φανερό το προφανές, ότι ο Τσίπρας δεν πλησιάζει καν τον στόχο της
πρωθυπουργίας;
– Πόσο μπορεί ένας τόσο αφηρημένος λόγος να αντέξει στον χρόνο, ειδικά
από τη στιγμή που δεν δημιούργησε κανένα ρεύμα πέραν του ΣΥΡΙΖΑ του
2023;
– Στον βαθμό που ο Τσίπρας αδυνατεί ως τώρα να προσεταιριστεί κοινό
πέραν του ΣΥΡΙΖΑ (η απουσία στελεχών προερχόμενων από άλλους χώρους ήταν
εκκωφαντική), με ποιο τρόπο θα πείσει ότι αποτελεί καθ’ οιονδήποτε
τρόπο κάτι «νέο» και μάλιστα στηριζόμενο σε ένα στελεχικό δυναμικό
εντελώς γελοιοποιημένο από τον ίδιο τον Τσίπρα και από τη δουλικότητά
του;
Οι ερωτήσεις δύσκολα απαντώνται και το σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις
είναι το βραδινό μεθύσι να οδηγήσει σε πρωινό πονοκέφαλο. Ας κρατήσουμε
ωστόσο δύο σημεία:
Το ένα είναι ότι ο Τσίπρας προσπαθεί επίμονα εδώ και πάνω από δέκα
χρόνια να μετατραπεί σε ρέπλικα του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι άξιο
απορίας γιατί οι επικοινωνιολόγοι που προσέλαβε δεν έχουν ακόμα
σταματήσει αυτή την κωμωδία. Σε τελική ανάλυση, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν
ένας οικονομολόγος διεθνούς αναγνώρισης, από όπου αντλούσε και το
δικαίωμα να λέει και μια κουβέντα παραπάνω χωρίς νόημα.
Το άλλο είναι ότι ο Τσίπρας κάλεσε τον λαό σε «αυτοοργάνωση». Η ίδια η
έκκληση είναι κενή νοήματος: όπως λέει η λέξη, η αυτο-οργάνωση είναι μια
διαδικασία που συντελείται στη βάση. Αυτό-οργάνωση κατά παραγγελία του
ηγέτη αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις. Τι εννοεί λοιπόν ως
αυτό-οργάνωση ο Τσίπρας; Αυτό για το οποίο έγινε όλη η φασαρία: να μην
έχει ένα κόμμα στα πόδια του στο οποίο να λογοδοτεί έστω στοιχειωδώς.
Μια οριζόντια «αυτό-οργανωμένη» βάση χωρίς δομές και ένας Ηγέτης από
πάνω, ο οποίος επικοινωνεί μαζί της «αδιαμεσολάβητα».
Το ερώτημα επανέρχεται σε κάθε εμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού: τι
διαφορετικό έλεγε και έκανε ο Κασσελάκης και τον έβγαλαν δεξιό;
Δεν υπάρχουν σχόλια