Βαγγέλης Καραμανλής: Δισταγμοί
Βαγγέλης Βενιζέλος και Κώστας Καραμανλής μετέφεραν τους δισταγμούς τους να βάλουν το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων – εκατέρωθεν.
Ήταν μάλλον έκπληξη ότι ο Κώστας Καραμανλής και ο Βαγγέλης Βενιζέλος βρέθηκαν στην ίδια εκδήλωση, ως ομιλητές στο ίδιο θέμα.
Προφανώς αυτό που τους παρακίνησε δεν ήταν η επιθυμία να ανταλλάξουν φιλοφρονήσεις, αλλά η ισχύς της πρόσκλησης από την εφημερίδα «Δημοκρατία» – που οργάνωσε συζήτηση για τη Δημοκρατία.
Δεν ήταν κακό. Ο στέρεος λόγος του Καραμανλή και η σαγήνη που εκπέμπει ο Βενιζέλος, όποιο θέμα και αν πραγματεύεται, ωφέλησε το ακροατήριο.
Δεν ωφέλησε την κυβέρνηση. Παρ’ ότι ήταν «παρών» και κορυφαίος υπουργός, στην αίθουσα μύριζε μπαρούτι για τον Πρωθυπουργό.
Χωρίς πάντως κανείς να τον κατονομάσει και αυτό παραμένει πρόβλημα σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Οι ομιλητές – με πιο στοχευμένο τον Καραμανλή – ανέδειξαν ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη υπήρξε και συνεχίζει να είναι παραγωγός θεσμικών κρίσεων: Στη Βουλή, στη Δικαιοσύνη, στο σύστημα διακυβέρνησης.
Οι δυο Θεσσαλονικείς του δημοσίου βίου βρίσκονται σήμερα εκτός Βουλής. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μετέχουν ούτε στην επόμενη.
Οι ίδιοι δεν έχουν διάθεση να βρεθούν αντιμέτωποι με ψηφοδέλτια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην Περιφέρειά τους. Ούτε ο Μητσοτάκης και ο Ανδρουλάκης σκοπεύουν να τους προσφέρουν θέσεις αριστίνδην εκλογής.
Αμφότεροι δεν έχουν πλέον λόγο στα κόμματα τους αλλά ήταν άρτια η παρουσίας του καθενός στο βήμα. Πέραν των εφήμερων εντυπώσεων.
Οι προσεκτικοί ακροατές τους διέκριναν ότι, παρά τις συγκλίσεις τους, πίσω από τις γραμμές υπήρχαν διαφορές ύφους και περιεχομένου. Και υποδηλώθηκαν με λεπτούς υπαινιγμούς μεταξύ τους.
Εύλογο, δεδομένου ότι τους χωρίζει μια «ιστορική» διαφορά: Ο Καραμανλής δεν μετείχε σε κανένα κυβερνητικό σχηματισμό από όσους επωμίσθηκαν τη μνημονιακή διαχείριση, ενώ ο Βενιζέλος υπήρξε αντιπρόεδρος τριών «μνημονιακών» Πρωθυπουργών.
Στις ομιλίες τους μπορούσε να ανιχνεύσει κανείς ότι αυτή η εντελώς διαφορετική «βίωση» εκείνης της ταραγμένης περιόδου, επηρεάζει ακόμη την οπτική τους στα πράγματα: Ο ένας την παρακάμπτει, ο άλλος ταυτίζει τη διαδρομή του με το διακύβευμά της.
Και οι δυο συμπίπτουν στην εκθεμελίωση τη Δημοκρατίας από τον Νεομητσοτακισμό. Αλλά στη χώρα που σήμερα «δοκιμάζεται η Δημοκρατία», προηγουμένως δοκιμάσθηκε η Οικονομία και απειλήθηκαν θεμελιώδεις κατακτήσεις της στον ευρωπαϊκό χώρο.
Σε ότι αφορά στους πολιτικούς χώρους που ανέδειξαν τους πρώην προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η συζήτηση για τις ευθύνες διαμόρφωσης των όρων της χρεοκοπίας.
Προφανώς γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έβλαψαν τη χώρα το ίδιο. Πριν τη διαχείριση των μνημονιακών δεσμών, για διασφαλιστεί δημοσιονομική αποκατάσταση, υπήρξε η δημοσιονομική κατάρρευση.
Πριν οδηγηθεί η χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο από το ΠΑΣΟΚ, υπήρξε η εκτροπή βασικών μεγεθών της οικονομίας της, από τη ΝΔ. Και πριν από αυτό, υπήρξε η σπορά της εκτροπής πάλι από το ΠΑΣΟΚ.
Αν και επαναλαμβάνονταν, οι δυο πολιτικοί με τα αδιαμφισβήτητα πολιτικά χαρίσματα, αποδόμησαν τον Μητσοτάκη – όχι πως ίδρωσε το αυτί του.
Αλλά ταυτόχρονα υπενθύμισαν – εκόντες, άκοντες – ότι τα κόμματά τους δεν έχουν απολογηθεί για τη μεταπολιτευτική διαδρομή προς τη χρεοκοπία στην οποία ώθησαν διαδοχικά οι κυβερνήσεις τους.
Για τους πολιτικούς παρατηρητές ήταν ανακουφιστικό να ακούνε πολιτικούς με ποιοτικό λόγο. Αλλά ανεβαίνοντας στο βήμα, μετέφεραν και τους δισταγμούς τους να βάλουν το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων – εκατέρωθεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια