Με εντολή Μητσοτάκη η ΝΔ γίνεται «Ομάδα Αλήθειας» και ο Γρηγόρης Δημητριάδης ξαναγίνεται πρώτο βιολί
Η Νέα Δημοκρατία αναδιπλώνεται σε μια σκληρή γραμμή και ταυτίζεται με την ηθική και την αισθητική της «Ομάδας Αλήθειας» για να μπορέσει να συσπειρώσει το εκλογικό δυναμικό της
Τίποτα από όσα έγιναν στην εκδήλωση της Ομάδας Αλήθειας δεν ήταν τυχαίο και αυθόρμητο. Ούτε αποτύπωναν την… πλατιά λαϊκή απήχηση του συγκεκριμένου προπαγανδιστικού μηχανισμού. Το γεγονός ότι η εκδήλωση που πραγματοποίησαν είχε μαζικότητα και στηρίχτηκε ανοιχτά από τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας δεν προέκυψε επειδή ξαφνικά οι οπαδοί της παράταξης αποφάσισαν να προσέλθουν μαζικά.
Όσα έγιναν ήταν τμήμα ενός συνειδητού καλοστημένου σχεδιασμού από τη μεριά του ίδιου του πρωθυπουργού.
Δηλαδή, ήταν χάρη στην απόφαση και επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη που βρέθηκε εκεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όπως και ο υπουργός Υγείας για να φανεί ότι η Νέα Δημοκρατία στηρίζει «επίσημα» αυτή την εκδήλωση. Με τη συνδρομή του πάντα ενεργού Γρηγόρη Δημητριάδη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκρινε ότι αυτό έπρεπε να γίνει και οι Αδωνις Γεωργιάδης και Παύλος Μαρινάκης πήγαν στην εκδήλωση κατόπιν πρωθυπουργικής εντολής, ως τιμώμενα, μάλιστα, πρόσωπα.
Δηλαδή, ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι έπρεπε να σταλεί το σαφές μήνυμα ότι η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση στηρίζουν την Ομάδα Αλήθειας. Πιο σωστά: ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία εκπροσωπούνται από την Ομάδα Αλήθειας. Κάτι ωστόσο που δεν στήριξε η συντριπτική πλειονότητα του υπουργικού συμβουλίου, όπως προδίδει η απουσία τους από την εκδήλωση, γεγονός που βάσει των νέων στοιχείων, ότι η συμμετοχή ήταν πρωθυπουργική εντολή, έχει ξεχωριστή σημασία.
Φαινομενικά, η επιλογή αυτή δεν μοιάζει να είναι προς το συμφέρον της κυβερνητικής παράταξης.
Η Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει σημαντικές εκλογικές διαρροές. Παρότι η αντιπολίτευση είναι διασπασμένη και αδύναμη, είναι σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία πιθανότητα να πάρει αυτοδυναμία, όποτε και εάν γίνουν εκλογές, ακόμη και εάν βγει πρώτη δύναμη.
Τα Τέμπη έχουν ανοίξει βαθύ ρήγμα στην κοινωνία και ο τρόπος που η κυβέρνηση επέλεξε τελικά μια στρατηγική συγκάλυψης εξανεμίζει τις πιθανότητες να επουλωθεί.
Η κρίση κόστους ζωής γεννά μεγάλη ανασφάλεια σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Μια αυταρχική λογική έχει ήδη αποξενώσει μεγάλα τμήματα της νεολαίας.
Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση έχει αποκτήσει έναν επιπλέον πονοκέφαλο καθώς επιστρέφει στο προσκήνιο ο Αντώνης Σαμαράς που εξακολουθεί να έχει απήχηση στο ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας.
Σε αυτό το τοπίο κανονικά η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να προσπαθεί να διευρύνει την πολιτική της απήχηση και το δυνητικό πολιτικό της ακροατήριο.
Όμως, για να διευρύνει την απήχησή της θα έπρεπε κανονικά να αποφεύγει την πολωτική και τοξική τακτική της Ομάδας Αλήθειας και του μηχανισμού τρολ γύρω από αυτήν.
Γιατί πρόκειται για μια αισθητική και για μια πρακτική που απωθούν ψηφοφόρους που αναζητούν ένα «θεσμικό» κεντροδεξιό κόμμα.
Όμως, φαίνεται ότι στη σκέψη του πρωθυπουργού και του στελεχιακού δυναμικού του Μεγάρου Μαξίμου έχει διαμορφωθεί η εκτίμηση ότι η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει κάθε δυνατότητα να διευρύνει το εκλογικό της ακροατήριο ή να εξασφαλίσει τον επαναπατρισμό μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων που έχουν απομακρυνθεί.
Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό που μένει πια στη Νέα Δημοκρατία είναι να συσπειρώσει και να φανατίσει το δικό της ακροατήριο, τη δική της εκλογική βάση, τους ανθρώπους που σήμερα επιμένουν να τοποθετούνται υπέρ της στις δημοσκοπήσεις. Ιδίως από τη στιγμή που παρά τις απώλειες που έχει η Νέα Δημοκρατία, αυτή η εκλογική βάση είναι μεγαλύτερη και συμπαγέστερη από αυτή που στηρίζει τα – σημερινά – κόμματα της αντιπολίτευσης.
Και αυτό το ακροατήριο που έχει μείνει να συσπειρώνεται γύρω από τη Νέα Δημοκρατία, παρά τη φθορά, έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Καταρχάς είναι ιδιαίτερα επιθετικό και απαξιωτικό απέναντι στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Είναι επίσης εχθρικό απέναντι στα μεγάλα κινήματα όπως αυτό για τα Τέμπη, απέναντι στους φοιτητές ή τους απεργούς.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι αυτό το δυναμικό είναι έτοιμο να συσπειρωθεί γύρω από μια Νέα Δημοκρατία που ταυτίζεται με την αισθητική της Ομάδας Αλήθειας.
Και βέβαια αυτό το δυναμικό θέλει πόλωση και διαχωριστικές γραμμές όχι αναζήτηση συναινέσεων.
Πράγμα που μπορεί να εξηγήσει και γιατί η Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή υιοθετεί μια πολύ συγκεκριμένη γραμμή σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα.
Στα Τέμπη έχει πλήρως αναδιπλωθεί στη γραμμή «δεν έχουμε καμία πραγματική ευθύνη και όσοι μας κατηγορούν είναι ψεκασμένοι και συνωμοσιολόγοι» και δεν έχει πλέον κανένα πρόβλημα να επιτίθεται εμμέσως πλην σαφώς και στους συγγενείς των θυμάτων, ξεκινώντας από την προσπάθεια «αποδόμησης» της Μαρίας Καρυστιανού.
Το είχε κάνει και νωρίτερα σε σχέση με τις υποκλοπές όταν αναδιπλώθηκε (με τη βοήθεια της δικαιοσύνης ομολογουμένως) στη γραμμή «δεν κάναμε τίποτα παράνομο».
Στη νομοθετική παραγωγή απλώς περνάει το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις και της αντιπολίτευσης και των μαζικών φορέων.
Και όλα δείχνουν ότι πάει σε μια επιτάχυνση της παραγωγής νομοθετικού έργου σε αυτό το πνεύμα.
Σε αυτό το τοπίο είναι που η πολιτική αισθητική της Ομάδας Αλήθειας ταιριάζει σήμερα με τη γραμμή της Νέας Δημοκρατίας.
Και βέβαια όλη αυτή η σκλήρυνση της γραμμής και η πολιτική αναδίπλωση προφανώς έχει και έναν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα: εκλογές μάλλον αρκετά νωρίτερα από το τέλος της τετραετίας με βασικό κριτήριο να μην διαμορφωθεί κάποια άλλη κατάσταση στην αντιπολίτευση και να διατηρηθεί η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας.
Και είναι σε αυτό το πλαίσιο που η «Ομάδα Αλήθειας» γίνεται η «αιχμή του δόρατος» της Νέας Δημοκρατίας.
Επίσης είναι σε αυτό το πλαίσιο που πλέον δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να επιστρέφει στο προσκήνιο ο Γρηγόρης Δημητριάδης, παρότι μέχρι τώρα η συσχέτισή του με την υπόθεση των υποκλοπών υποτίθεται ότι επέβαλε να μένει μακριά από τα φώτα της κομματικής δημοσιότητας.
Η σπουδή βέβαια του Κυριάκου Μητσοτάκη να ξαναφέρει στην πρώτη γραμμή τον Γρηγόρη Δημητριάδη έχει και δεύτερη ανάγνωση: του προνοείν και προλαμβάνειν… Είτε στο τέλος της τετραετίας, είτε νωρίτερα, οι πολίτες θα κληθούν στις κάλπες που είναι μουγκές, ενίοτε και γκαστρωμένες… γεννούν αρνητικές εκπλήξεις. Αν προκύψει κυβέρνηση με άλλα κόμματα ή αναγκαστεί η ΝΔ να συνεργαστεί με άλλο κόμμα για τον σχηματισμό κυβέρνησης, η θέση του κ. Μητσοτάκη είναι δύσκολη, δεδομένου ότι επί των ημερών του η διαχείριση του δημοσίου χρήματος απέχει παρασάγγας από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε χρηστή. Τελευταίο παράδειγμα το σκάνδαλο στον ΟΠΕΚΕΠΕ, ενώ έχουν προηγηθεί πολλές καταγγελίες για πάρτι σπατάλης στον χώρο της υγείας -αγαπημένη μέθοδος οι απευθείας αναθέσεις- και στον τομέα της ενέργειας, για εξυπηρετήσεις και εξαργύρωση γραμματίων στον τομέα της παιδείας, και πάντα η σκιά του εγκλήματος των Τεμπών, όσα δεν έγιναν για να αποφευχθεί η τραγωδία και όσα έγιναν κατόπιν για να μην αποδοθεί δικαιοσύνη, πέφτει βαριά πάνω στον πρωθυπουργό. Όλα αυτά μπορεί την επόμενη των εκλογών να τεθούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στο τραπέζι και ο Μητσοτάκης πρέπει να ‘χει δίπλα του ισχυρούς συμμάχους και γεμάτο οπλοστάσιο.
Επομένως πόλωση, αισθητική Ομάδας Αλήθειας, προσπάθεια συσπείρωσης του σκληρού κομματικού ακροατηρίου, και πρόωρες εκλογές μοιάζουν να είναι η γραμμή της Νέας Δημοκρατίας.
Μόνο που δεν είναι δεδομένο ότι θα ευοδωθεί. Κάποιες φορές τα πολιτικά σχέδια αποδεικνύονται ότι είναι «επί χάρτου» και μόνο. Γιατί το να αντιλαμβάνεσαι τι θέλει ένας σκληρός κομματικός πυρήνας δεν σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι και τι θέλει μια ολόκληρη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια