Χρυσάφι η παπάρα (minimum charge 60 Euro, μέρος τρίτο)
Λέω να το τελειώσω σήμερα το σήριαλ των μίνι διακοπών μου, που κατέληξαν σε μια μουρμούρα διαρκείας για όσα βλέπω στην παραλία που διάλεξα για να ξεκουραστώ (και καλά). Προ ημερών έγινε χαμός στα social, όταν μια Γαλλίδα (νομίζω) διαμαρτυρήθηκε επειδή παρήγγειλε σαλάτα, της την έφεραν αλάδωτη κι όταν άνοιξε το σφραγισμένο μπουκαλάκι των 50 ml που υπήρχε στο τραπέζι, της το χρέωσαν 2,5 ευρώ. Εγώ λοιπόν, το βρήκα 3,20 το μπουκαλάκι αυτό. Σε ταβέρνα της παραλίας μου.
Με μια διαφορά. Η σαλάτα μου είχε λάδι. Άρα θα πλήρωνα τα 3,20 μόνο αν ήθελα να κάνω παπάρα στην αγγουροντομάτα μου. Χρυσάφι η παπάρα στην εποχή μας, αφήστε που παχαίνει κιόλας. Πάντως το 3,20 δεν το χρέωνε στα μουλωχτά, το έγραφε ευθαρσώς στον κατάλογο. Να τα λέμε κι αυτά, όχι μόνο κακίες.
Τώρα, πως διάολο υποθέτει αυτός ο μαγαζάτορας ότι έχοντας 3,20 τα 50 ml ελαιολάδου, θα κρατήσει πελατεία, αυτό δεν μπορώ να σας το διευκρινίσω. Άβυσσος η ψυχή του ταβερνιάρη. Έκανα κι ένα πολλαπλασιασμό, να δω πόσο βγαίνει το κιλό το λάδι, όταν τα 50 ml πουλιούνται 3,20 στην λιανική. Μόνο 64 ευρώ παρακαλώ. Αυτός δεν μας ταΐζει λάδι, αλλά άγιο μύρο. Μπράβο του και να τον χαιρόμαστε.
Θα μου πείτε, «μας έχει πρήξει τρεις μέρες τώρα, τίποτα καλό δεν βρήκες;». Ε τι να κάνουμε, τέτοιοι κακοί άνθρωποι είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι. Μόνο τα άσχημα εντοπίζουμε και τα φωνάζουμε με ντουντούκα, ενώ τα όμορφα τα καταχωνιάζουμε. Για παράδειγμα, πέφτει ένα αμάξι πάνω σε 50 νοματαίους που τρώνε ξένοιαστοι. Δεν λέμε «έμειναν 40 σώοι και αλώβητοι», φωνάζουμε ότι «τραυματίστηκαν 10 άτομα». Κακοί άνθρωποι είμαστε, είτε κάνουμε διακοπές, είτε όχι.
Τέλος πάντων, επειδή μπορώ να γράφω ως αύριο το πρωί αραδιάζοντας παραδείγματα υπερβολής ή καθαρής αισχροκέρδειας, το κόβω εδώ. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ένα είναι δεδομένο. Για τον φτωχό καθώς και για τον μεσαίου εισοδήματος Έλληνα, οι διακοπές είναι απαγορευτικές. Το καταφέραμε αυτό, όλοι μαζί. Εντάξει, έρχεται χρήμα απ’ τον τουρισμό, αυτό το χρήμα και την χώρα συντηρεί και διαμοιράζεται σε πολύ κόσμο, πάντως τις διακοπές μας στην χώρα μας τις χάσαμε.
Αλλά υπάρχει και δεύτερο ουσιώδες. Μ’ αυτές τις τιμές και μ’ αυτή την σχέση τιμών και υπηρεσιών, θα τους χάσουμε τους τουρίστες. «Τι είναι για τον Δανό 120 ευρώ;» μου είπε ένας ομπρελάς, σε σχετική συζήτηση που κάναμε. Τόσα του είχε πάρει για ελάχιστη κατανάλωση συν όσα είχαν παραγγείλει παραπάνω. «Αυτός έχει μισθό 5000 ευρώ» μου είπε, «ενώ στην Δανία οι τιμές είναι τριπλάσιες από δω».
«Ναι, αλλά εσύ δεν ανταγωνίζεσαι την Δανία» του εξήγησα. «Ανταγωνίζεσαι την Αλβανία, την Τουρκία, την Κροατία, το Μαυροβούνιο που προσφέρουν ήλιο και θάλασσα σαν εσένα. Αν οι τιμές τους είναι μισές απ’ τις δικές τους και οι υπηρεσίες τους καλύτερες, του χρόνου ο Δανός θα πάει στο Ντουμπρόβνικ. Απλώς θα αλλάξει αεροπλάνο, δεν είναι τίποτα γι αυτόν.» Κούνησε το κεφάλι του κι έφυγε. Κούνησα κι εγώ το δικό μου κι έμεινα. Να πίνω φρέντο εσπρέσο σε πλαστικό με 5,20…
Δεν υπάρχουν σχόλια